Klasy efektywności energetycznej
Porównanie metody starej i nowej
Dotychczasowa metoda opierała się na ocenie sprawności urządzenia, obliczanej jako stosunek ciepła oddanego przez urządzenie (np. do instalacji grzewczej) do energii dostarczonej do urządzenia ze spalonego paliwa, przy określonych parametrach pracy urządzenia (np. 80/60°C) w warunkach znormalizowanych.
Do obliczania energii dostarczonej w paliwie przyjmowano tzw. wartość opałową (bez ciepła zawartego w parze wodnej zawartej w spalinach) a nie ciepło spalania (które uwzględnia ciepło skraplania). Obliczenie sprawności użytecznej nie uwzględniało też zużytej energii elektrycznej potrzebnej do pracy urządzenia (np. wbudowana pompa obiegowa, wentylator nadmuchowy do palnika, energia elektryczna dla automatyki kotła). Przy takiej metodologii, w przypadku np. kotła kondensacyjnego wykorzystującego ciepło skraplania, sprawność urządzenia mogła mieć wartość powyżej 100%.
Definicja „efektywności energetycznej” (nowa metoda liczenia)
Nowe przepisy wprowadzają inne pojęcie sprawności.
Sezonowa efektywność energetyczna ogrzewania pomieszczeń (ɳs) oznacza wyrażany w % stosunek ilości ciepła dostarczonego przez urządzenie w całym sezonie grzewczym
do rocznego zużycia energii przez to urządzenie (z uwzględnieniem korekt obejmujących regulację temperatury, zużycie energii elektrycznej na potrzeby własne, straty ciepła w trybie czuwania oraz straty ciepła palnika).
Przy wyliczaniu sprawności jako ciepło dostarczone w paliwie bierze się pod uwagę ciepło spalania (zawiera w sobie ciepło skraplania pary wodnej zawartej w spalinach). Dodatkowo uwzględniane jest również zużycie energii elektrycznej potrzebnej do pracy urządzenia, pomnożonej przez współczynnik konwersji równy 2,5 (przyjmuje się, że do odbiorcy energii elektrycznej dociera tylko 40% energii z paliwa zużytego w elektrowni), a także straty ciepła w trybie czuwania oraz (jeśli dotyczy) pobór mocy palnika zapłonowego.
Wszystkie te elementy powodują, że wyliczona sezonowa efektywność energetyczna będzie znacznie mniejsza, niż obliczona dotychczas stosowaną metodą i w przypadku np. kotła kondensacyjnego nie osiągnie wartości większej niż 100%.
Zwiększenie efektywności energetycznej powyżej 100% można osiągnąć przez stosownie np. pomp ciepła.
Klasy sezonowej efektywności energetycznej ogrzewania pomieszczeń dla ogrzewaczy
Aby dane urządzenie można było oznaczyć klasą sezonowej efektywności energetycznej ogrzewania pomieszczeń (od G do A+++), urządzenie to musi zostać przebadane w laboratorium badawczym, w celu określenia osiąganej sprawności sezonowej ɳs. W zależności od tego, jaką sprawność sezonową osiąga urządzenie, przypisywana mu jest określona klasa efektywności energetycznej zgodnie z tabelą poniżej.
Klasy efektywności energetycznej dla podgrzewaczy wody
Do oceny efektywności energetycznej podgrzewaczy wody stosowane są tzw. „profile obciążeń”.
„Profil obciążeń” oznacza zdefiniowaną w przepisie określoną kolejność (w czasie doby) czerpania wody o określonej temperaturze i natężeniu przepływu, co mówiąc w uproszczeniu odpowiada wymaganej dobowej wydajności urządzenia. Profile dobowe (jest ich siedem) określa się oznaczeniami od 3XS do XL.
Uproszczone profile obciążeń dla podgrzewaczy c.w.u.
Na etykiecie energetycznej podgrzewacza ciepłej wody znajduje się zawsze oznaczenie klasy efektywności energetycznej (od A*** do G), oraz oznaczenie deklarowanego profilu obciążeń (od 3XS do XXL) dla tej klasy. W zależności od osiąganej sprawności ɳwh dla deklarowanego profilu obciążeń, urządzenie ma przydzieloną odpowiednią klasę efektywności energetycznej.
Klasy efektywności energetycznej podgrzewania wody dla podgrzewaczy wody z podziałem według deklarowanych profili obciążeń ɳwh w %
